Na rowniku

pobudka o 6.00 i dajemy z plecakami na przystanek autobusowy (obok Electra House) zeby sie dostac na dworzec autobusow dalekobieznych (Kuching Sentral). Chcielismy wziac taksowke, ale jest to dosc daleko (30MYR), wiec zrezygnowalismy. Autobus linii 6 (1,5MYR/os) jedzie tam ok 30min. Bezproblemu kupujemy bilety (60MYR/os), jedzie sie ok 8,5h. Na granicy jest bezproblemowo, wiza dla Polakow jest wystawiana od reki na 30 dni. Mozna tez ja pozniej przedluzyc o kolejne 30 w "immigrasion" (np. w Pontianak, Balikpapan). Aby ja dostac, trzeba zaplacic 25USD (lub rownowartosc w MYR/Rupiach) - warunki sa dwa: miec odliczona kwote oraz banknoty wydane po 2008r.

Po przekroczeniu granicy krajobraz zmienia sie diametralnie, domki sa duzo biedniejsze i panuje wiekszy balagan niz w Malezji (stosy smieci na brzegach rzek!). Wiekszosc domkow, ktore mijamy wygladaja jak szopy na siano, jedynie anteny satelitarne oraz skuter przed wejsciem mowia, ze jednak jest to dom. Po parudziesieciu kilometrach zaczyna ubywac drogi, a przybywac dziur do tego stopnia, ze kierowca caly czas jedzie slalomem lub poboczem. W pewnym momencie dzikie manewry koncza się nagłym przechyłem i ostrym hamowaniem - autobus prawie przewraca sie do bagna przy brzegu drogi. Usmiech kierowcy, ktory sprawdza jak się czują jego zagraniczni goscie oraz mina pt. "ale dałem czadu" sa bezcenne! W polowie drogi zjezdzamy na obiad do przydroznej knajpki. Wszyscy ida cos przekasic a my spozywamy resztki zakupione jeszcze w Kuching.

Pontianak to kulminacja balaganu jaki widzielismy po drodze. To pierwsze wrazenie. Drugie i trzecie jest dokladnie takie samo. Ilosc jednosladow zawstydza wszystkie polskie i europejskie zjazdy motocyklowe razem wziete. Na skuterze jezdzi tu kazdy, kto jest w stanie sie na nim utrzymac - od mlodziezy szkolnej po mlodziez emerytalna. Ulice z daleka wygladaja jak roje pszczol. Ruch uliczny nie ma tu zadnych zasad poza jedna: do przodu! Kierowca wbrew naszym oczekiwaniom wysadza nas w srodku miasta (ciezko dokladnie stwierdzic gdzie, gdyz przewodnik LP w zasadzie pomija cala poludniowa czesc wyspy). Od razu musimy zmierzyc sie z taksowkarzami, ktorzy uparcie probuja nas dokads dowiezc... na skuterach! Dochodzi do tego jeszcze jeden problem - praktycznie nie da sie z nimi dogadac po angielsku, co jest wisienka na bigosowym azjatyckim torcie. Sa tez pozytywne strony - jest bankomat (z ktorego przez pomylke wyplacamy 60zl zamiast 600). A tuz za nim hotel, ktory wbrew zapewnieniom taksiarzy jest znosnie tani (15USD za dwojke z klima, sniadaniem, lozkiem sprezynowym, krzeslami ale bez okna i prysznica, za to ma rondelek, dwie szlanki i telewizor). Co wiecej, recepcjonista prawie mowi po angielsku! Tak czy inaczej - jestesmy dokladnie na rowniku!

W czasie gdy uzgadniamy kwestie noclegowe (Hotel Khatulistiwa, Jl. Diponegoro No. 56 tel. 736793) zaczyna lac deszcz. W ciagu 15 minut prad wylaczaja 3 razy, a ze nie mamy okna to przepakowujemy sie troche po omacku. Mimo sciany wody decydujemy sie na szybki rekonesans gdyz umieramy z glodu. Tym razem w bankomacie wyplacamy prawidlowa ilosc gotowki i z usmiechem na ustach idziemy z milionem w portfelu. W ciagu godziny "przepuszczamy" 70000 - to sie nazywa miec gest (razem ok 25zl:p)!! Szukajac knajpki trafiamy do sklepu muzycznego, do ktorego z racji zainteresowan wchodzimy. Tyle, ze nie jest to taki sobie zwykly sklep. W Indonezji opanowali do perfekcji dywersyfikacje klientow. Na wypadek kryzysu w branzy muzycznej, mozna tu jeszcze kupic rzeczy sportowe (rowniez puchary) oraz karabiny (oczywiscie na kulki). Nieco zaskoczeni szerokoscia asortymentu wychodzimy, ale okazuje się, ze takich sklepow tutaj jest wiecej :)Na kolacje znow wylosowalismy ryz z krewetkami (!!!!!) - ale trzeba przyznac, ze nawet to smaczne. Chociaz sam fakt, ze nie ma w srodku mieska, tylko jakis plywajacy stworek, nie nastawia nas zbyt pozytywnie (2x ryz z krewetkami 30000 + 3x icetea 6000 = ok 11zl).

Pierwszy dzien w nowym kraju to juz nasz rytual - eksperymenty z napojami. Naprzeciwko hotelu mamy duzy supermarket, gdzie zaopatrzylismy sie w ponad 10 roznych produktow (glownie napojow, wyprodukowanych w indonezji). I teraz podzielimy sie z Wami naszymi subiektywnymi odczuciami. Na zdjeciu sa ponumerowane smakolyki a ponizej lista i wrazenia smakowe.

1 - oo! duzo bardziej przypomina pomarancze niz nasze soczki. Tylko, ze bardzo slodki. Nie mieszac z 4 i 7a,b!

2 - dobre, slodkie, winogronowe (chociaz wyrazny posmak "smaku owocow lesnych")

3 - ble (Krzys nie chcial tego dopic). Ma ten okrutny kwiatowo-mdly posmaczek.

4 - lekko krowkowe, w sumie czekoladowe - bardzo fajne, bo niezbyt przeslodzone. Mozna wypic duzo. Wg opisu na kartoniku zawiera duzo witamin. raczej nie mieszaj z 10!

5 - kawa smakuje jak wystygnieta Nescafe (3 w jednym, albo to lubisz albo nie).

6 - czeka na dobry moment (kawa 3 w 1)

7a - wanilia - patrz 7c! super!
7b - truskawka - jak maoam kiedys!
7c - kawowe - bardzo dobre z naciskiem na bardzo. Lekko mieciutkie, smak lodow kawowych, wyciagaja plomby.

8 - waflowy rozek z nadzieniem pomaranczowym, w ksztalcie parasola, oblany czekolada. Smakowity! No i ten ksztalt. Na dodatek ktos pracowicie zawiazuje na tym kokardki z tasiemek!

9 - mentos jak mentos...

10 - 0kazuje sie, ze nie do konca indonezyjski jest ten napoj. Wyprodukowany na miejscu ale na licencji japonskiej. Anita mowi, ze smakuje jak Visolvit. Ja dodam, ze jest niegazowany i bardzo fajny do gaszenia pragnienia, nie jest zbyt slodki - typ Isostar. Zdecydowanie polecamy. Najdrozszy z calego zestawienia (4500).

11 - chyba najtanszy w grupie (1500). Dosc slodki, wiec niekoniecznie do picia w najwiekszy upal w olbrzymich ilosciach. Ale wyjatkowo dobry wieczorem w chlodzie :)

Zdjęcia (3)

Komentarze (0)